Pierwszy sent bioresorbowalny powstał w Japonii. Średni czas jego degradacji wynosił 24 miesiące.
Co to jest stent?
Stenty to niewielkie kawałki stali, chromu lub kobaltu, które umieszcza się wewnątrz naczyń krwionośnych. Stentgrafty wykorzystuje się do zabiegu angioplastyki – w celu rozszerzenia zwężonego miejsca lub zapobieganiu zapadnięciu się osłabionych naczyń w wyniku zmian miażdżycowych. Stenty w leczeniu chorób układu sercowo-nayczniowego zakładane są w miejscu zwężenia tętnicy wieńcowej, aby przywrócić jej właściwy i swobodny przepływ krwi. Pełnią one funkcje rusztowania dla naczynia. Podobne działanie ma angioplastyka balonowa. Stenty umożliwiają przywrócenie drożności naczyń. Umieszcza się je, w zależności od potrzeby, w obrębie aorty (do leczenia tętniaków), w zwężeniach naczyń mózgowych lub szyjnych oraz w naczyniach wieńcowych.
Stenty – rodzaje
Po jakimś czasie wokół wszczepionego stentu pojawi się tkanka nowotworzona, której narastanie może doprowadzić do całkowitego zamknięcia naczynia krwionośnego. Z tego względu stworzono stent DES, czyli stenty uwalniające leki, które wydzielają substancje zabezpieczające przed zamykaniem naczynia. Wskazania do implantacji stentów lekowych DES to:
- niestabilna i stabilna choroba niedokrwienna serca,
-
zwężenie tętnic wieńcowych (długość zwężenie wynosząca 15-30 mm, 10-28 mm, 18-40 mm),
- zmiany miażdżycowe z dużym ryzykiem nawrotu,
- średnica naczynia wynosząca 2,5-3,5 mm oraz 2,75-3,75 mm.
Stenty bioresorbowalne (BVS) są innowacyjnym rozwiązaniem, ponieważ po kilku lub kilkudziesięciu miesiącach od implantacji całkowicie się rozpuszczają. Pozwalają one nie tylko na przywrócenie odpowiedniej pracy naczynia krwionośnego, ale także przyspieszają jego regenerację. Tradycyjnym rodzajem stentów są metalowe BMS-y.
Stenty a kardiologia
Stenty mają zastosowanie głównie w kardiologii w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Osłabione naczynia krwionośne w wyniku miażdżycy zabezpiecza się przed zapadnięciem specjalnym rusztowaniem ze stentu. Angioplastyka wieńcowa polega na nakłuciu tętnicy ramiennej, promieniowej lub biodrowej i wprowadzeniu do tętnicy wieńcowej cewnika ze specjalnym balonem, na którym znajduje się stent. Zabieg pozwala udrożnić tętnicę i lekko ją rozszerzyć. Kiedy stent zostanie umieszczony w docelowym miejscu, balon na jego zakończeniu rozciąga się i uwalnia płyn izotoniczny. Cewnik zostaje usuwany, a w tętnicy pozostaje tylko sam stent. Końcowym etapem zabiegu jest założenie opaski uciskowej w miejscu ukłucia, aby zmniejszyć ryzyko powstania krwiaka.
Po wszczepieniu stentu chory musi pozostać pod stałym nadzorem lekarskim a wizyty kontrolne powinny odbywać się regularnie. Bez względu na to jaki rodzaj stentu został wykorzystany, osoba po operacji do końca życia musi przyjmować kwas acetylosalicylowy. Takie działanie jest szczególnie ważne w początkowym etapie po zabiegu, gdyż ma na celu zminimalizować ryzyko wystąpienia wykrzepiania krwi na powierzchnię stentu i powstania zakrzepu.
Stenty – powikłania
Wszczepienie stentów może prowadzić do powikłań. Najczęściej występujące zdarzenia niepożądane po zabiegu to krwiaki, tętniaki oraz bolesność miejsca, w którym nakłuwano tętnicę. Ból może trwać nawet do kilku tygodni. Osoby po wszczepieniu stentów mogą odczuwać również nudności, bóle głowy oraz wahania ciśnienia. Stenty w sercu, pomimo nowoczesnych modyfikacji technicznych, są ciałem obcy w naczyniu, dlatego ich obecność niesie ryzyko wystąpienia poważnych powikłań, takich jak:
- zwiększone krwawienia,
- stany zapalne,
- zakrzepica (zakrzepowe zapalenie żył głębokich),
- niewłaściwe przyleganie stentu to ścian tętnicy (nabyta malapozycja stentu),
- pęknięcie stentu,
- uszkodzenie tętnicy,
- niekontrolowana hiperplazja neointimy (co powadzi do restenozy, czyli nawrócenia się zwężenia leczonej tętnicy),
- dystalna embolizacja, która zaburza prawidłowe mikrokrążenie,
- choroba wielonaczyniowa,
- przewlekłe zamknięcie tętnicy wieńcowej.
Leki po wszczepieniu stentów
Po zabiegach przezskórnej interwencji wieńcowej stosuje się najczęściej kwas acetylosalicylowy. Zmniejsza on ryzyko wystąpienia powikłań sercowo-naczyniowych. Pacjentom po wszczepieniu stentów podaje się również pochodne tienopirydyny, np. klopidogrel – hamuje on agregację płytek krwi, czyli osadzanie się krwi na ścianach naczyń krwionośnych. Terapia przeciwpłytkowa stosowana jest zazwyczaj od 6 do 12 miesięcy po zabiegu wszczepienia stentu.
