Zdania na temat asfiksjofilii są podzielone. W XVI wieku podduszanie zalecano jako remedium na impotencję. Współcześnie Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznaje asfiksjofilię za zaburzenie psychiczne, a konkretnie parafilię (zaburzenie preferencji seksualnych, w którym osiągnięcie satysfakcji uzależnione jest od występowania specyficznych okoliczności). Asfiksjofilicy zaś twierdzą, że jeśli proceder podduszania w trakcie stosunku odbywa się to za obopólną zgodą i w bezpiecznych warunkach, może przynieść kochankom niezapomniane doznania.
Na czym polega asfiksjofilia?
Słowo asfiksjofilia pochodzi od greckich słów asphyxis (bezdech) i philia (zamiłowanie do czegoś). Mianem tym określa się wszelkie praktyki, których celem jest podduszenie się (lub bycie duszonym przez partnera), co z kolei ma prowadzić do wyjątkowych doznań erotycznych. Chwilowe niedotlenienie powoduje bowiem, że w mózgu kumuluje się dwutlenek węgla (tzw. hiperkapnia), który w określonej dawce ma działanie halucynogenne i euforyczne. Ponieważ stanowi temu towarzyszy wysokie stężenie endorfin i dopaminy (związane z podnieceniem seksualnym), podduszenie w chwili erotycznych uniesień pozwala na osiągnięcie błogostanu porównywalnego do odurzenia narkotykami. Właśnie dlatego niektórzy kochankowie chętnie eksperymentują w łóżku, wykorzystując do tego sznury, paski, szaliki, foliowe torby. Podduszają się także bez pomocy jakichkolwiek rekwizytów – z użyciem dłoni.
Warianty asfiksjofilii – praktyki BDSM i asfiksja autoerotyczna
Podduszanie podczas stosunku często dostarcza erotycznej przyjemności nie tylko osobie, która jest przedmiotem tego procederu. Czynność ta wpisuje się w obszar seksualnych praktyk BDSM (skrótowiec pochodzący od angielskich terminów „związanie”, „dyscyplina”, „dominacja”, „uległość”, „sadyzm” i „masochizm”). Podduszanie może stanowić spełnienie fantazji kochanka występującego w roli partnera dominującego.
Zobacz także: Czym jest sadyzm? Na czym polegają skłonności sadystyczne?
Znane jest także zjawisko asfiksji autoerotycznej. Praktyka taka polega na podduszaniu się podczas masturbacji. Jej zwolennicy także korzystają z przedmiotów, które pozwalają na ograniczenie dopływu tlenu do mózgu. Czynność ta jest przy działaniu w pojedynkę o tyle skomplikowana, że w stosownym momencie wymaga samodzielnego przywrócenia normalnego oddechu (czyli np. rozluźnienia pętli na szyi, przedziurawienia foliowej torby), co bywa trudne w stanie uniesienia graniczącego z utratą przytomności. Według statystyk FBI rocznie około 1000 Amerykanów preferujących osiąganie satysfakcji seksualnej poprzez asfiksję traci w ten sposób życie.
Niebezpieczeństwo związane z asfiksjofilią
Niezależnie od tego, czy asfiksjofilię potraktuje się jako zaburzenie seksualne, czy jako jedną z wielu praktyk, którą można wzbogacać pożycie płciowe, podduszanie jest śmiertelnie niebezpieczne. Ryzyko maleje nieco, kiedy hiperkapnię osiąga się w obecności kontrolującego przebieg procederu partnera. Niestety znane są przypadki podduszeń podczas stosunku, które zakończyły się tragicznie, ponieważ para znajdowała się pod wpływem alkoholu lub podduszający nie odczytał w porę tzw. hasła bezpieczeństwa (czyli komunikatu – zwykle niewerbalnego – który w praktykach BDSM wysyła się osobie dominującej, by zaprzestała działań sprawiających dyskomfort partnerowi uległemu). Co więcej, duszący się kochanek często nie jest w stanie dać sygnału do przerwania niebezpiecznych praktyk. Przy ograniczeniu dostępu tlenu utrata przytomności następuje nagle i niespodziewanie. Dalsza hiperkapnia i niedotlenienie mogą spowodować trwałe uszkodzenia mózgu, a nawet śmierć.
Jak podkręcić atmosferę w sypialni? Zobacz film i skorzystaj z porad eksperta:
Czy asfiksjofilia jest zaburzeniem psychicznym?
Podduszanie podczas stosunku jest praktyką niebezpieczną – nie bardziej jednak niż np. sporty ekstremalne. Osób, które preferują tego typu doznania, nie uważa się za chore, więc określanie asfiksjofilii zaburzeniem psychicznym jest dyskusyjne. O wymagającym leczenia problemie behawioralnym można mówić wówczas, gdy podduszanie staje się preferowaną formą osiągania satysfakcji seksualnej lub uzależnieniem. Jeśli zaś rozważa się asfiksjofilię jako stosowane niekiedy urozmaicenie pożycia płciowego, wkracza się w obszar preferencji seksualnych.
Zobacz także: Kim są swingersi? Jakie są zalety i niebezpieczeństwa swingowania?
Kwestia normy seksualnej pozostaje tematem otwartym. Obecnie odchodzi się od tezy, że normalne są zachowania powszechnie uchodzące za takie w danej kulturze. Przyjmuje się zwykle, że w granicach normy mieszczą się te praktyki erotyczne, które:
- dotyczą osób dojrzałych, świadomie podejmujących określone działania,
- dokonują się przy obustronnej akceptacji partnerów,
- nie naruszają norm społecznych ani prawnych,
- nie powodują cierpienia osób trzecich.
Według powyższych kryteriów asfiksjofilia nie jest zaburzeniem, a jedynie preferencją seksualną. Nie zmienia to jednak faktu, że – w związku z możliwymi konsekwencjami – stanowi zjawisko niewskazane.
Zobacz także: Co to jest spanking? Jak zadawać erotyczne klapsy? Akcesoria do spankingu
Bibliografia:
1. Dora M., Mijas M., Dobroczyński B. Kryteria zaburzeń parafilnych w DSM-5 wobec asfiksji autoerotycznej i pozaseksualnej formy ograniczania dopływu tlenu, Psychiatr. Pol. Online First Nr 106: 1–10.
